می‌گفتم باید عاشق‌شوم، سپس همراه،
می‌گویم همراه‌می‌شوم، سپس عاشق.
می‌گفتم درختی می‌خواهم سربلند، سرسبز، آن‌چنان و این‌چنان، که کویر دل‌ام را صفادهد،
می‌گویم نهالی، حتی دانه‌ای، بس‌است. می‌کارم‌اش، آب‌اش می‌دهم؛ اگر کویر بود و آبی نیافتم، به آب چشم. درختی خواهدشد که به پیل هم نخواهدافتاد.
می‌گفتم اهداف بلندی دارم که به‌شان برسم،
می‌گویم رفتن و رفتن است که می‌خواهم؛ نظر بلندی می‌خواهم که هیچ‌گاه از آن‌چه می‌بیند سیرنشود؛ طبع بلندی که غذای‌اش ندیدنی‌ها باشد.
دوست عزیز
سلام
هیچ خبری نیست الا دوری شما. راست‌اش را بخواهید هرازگاهی که غیب‌تان می‌زند و غریبه‌ها جای‌تان را می‌گیرند بدجوری دلتنگ‌تان می‌شوم. لطفا قول بدهید دیگر غیب‌تان نزند.
باتشکر
ارادتمند شما
خودتان
دیدی قدیمی‌ها شب موقع خواب یک لیوان آب بالای سرشان می‌گذارند، انگار بیابان است و اگر نصف شب بلندشدند می‌ترسند آب نباشد. می‌خواهم لیوان آب نصف‌شب‌ام باشی. می‌ترسم صبح که بلندمی‌شوم نباشی. ممکن هم هست تا خود صبح به تو نیازی نداشته‌باشم. اما بودن‌ت کنار بالش‌ام، خیال‌ام را از تاریکی و بی‌نهایتی راه راحت‌می‌کند.
می‌شود زلزله‌ای بیاید و هرکه الکی در دل‌ام جاخوش‌کرده، ...، نمیرد، بکند برود؟ خانه دل‌ام کلنگی شده. یک زلزله 10 ریشتری حسابی قال همه اضافی‌ها را باید بکند.
وقتی که آن‌قدر بی‌چاره‌می‌شوی که با آتش‌زدن یک نخ سیگار و چند پک عمیق، احساس رضایت و قدرت می‌کنی، که حداقل این یکی هروقت و هرجا بخواهی هست، بی چون و چرا، واقعا بی‌چاره‌ای.
به‌هرطرف که رو می‌کنی، روی خدا نمی‌بینی، ثانیه‌شمار و روزشمار می‌بینی.
و ثانیه‌شمارها، به‌جای آن‌که یادت‌بیاندازند که در یکی‌شان قراراست ریق رحمت را سربکشی، لحظه‌به‌لحظه به حجم حسرت‌ات اضافه‌می‌کنند.
یعنی می‌شود اسم‌ش را شعر گذاشت؟
خواهی که ز راز بزرگی تو را خبر کنم
آن‌کس که به‌دنبال او روی خود تویی
یعنی که دل‌ات تنگ‌می‌شود برای او
اویی که برای او دل‌ات تنگ‌می‌شود تویی
هرچند دل‌ات پرکشد اندرهوای دوست
چون نیک بنگری دشمن و دوست تویی
این دل عجب بازی سختی گرفته‌است
آن کس که به این بازی خطر زند تویی
آن بیدلی که در همه حال‌اش بود با خدا
می‌گفت یاخدا و خدا را ندید تویی
گفتم من این مملکت را دوست‌دارم؛ می‌خواهم کاری‌کنم خودم، خانواده‌ام، دوستان‌ام،و اطرافیان‌ام از زندگی‌شان لذت‌ببرند و کاری کنم زندگی‌شان کم‌تر مشکل داشته‌باشد.
گفت همه این‌هایی که می گویی را هستم. فقط این مملکت را دوست‌ندارم.
گفتم دوست‌داشتن‌ام به‌این‌خاطر است که دوست‌دارم جایی زندگی‌کنم که بتوانم راجع‌به فرهنگ‌اش، تاریخ‌اش،سینمای‌اش و همه چیزش، فکرکنم، حرف‌بزنم، نظربدهم؛ دوست‌ندارم آدم درجه دو حساب‌ام کنند.
چیزی نگفت. خودم هم می‌دانستم که همین‌جا هم خیلی درجه یک حساب‌ام نمی‌کنند.
این شد که دوباره یاد ساقی افتادم.
